ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΕΡΟ ΤΟΥ ΔΙΔΑΓΜΑΤΟΣ!

Μπορούμε να γίνουμε πιο ευαίσθητοι, μόνο όταν οι σκληρές καταστάσεις μας αναγκάσουν, ή έχουμε τη δυνατότητα να αναπτύσσουμε κοινωνικές άμυνες, ακόμη και όταν δεν το επιβάλλουν βίαια οι συνθήκες;

Εκατομμύρια αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες κινούνται καθημερινά, δεκάδες χιλιάδες επικίνδυνες εργασίες ή δράσεις διεκπεραιώνονται, εκατομμύρια μυαλά εργάζονται πιεστικά σε μια καθημερινότητα που συνήθως δεν χωρά ευαισθησίες και “καθυστερήσεις” και χρειάζεται μόνο μια κακή στιγμή, για ν’ αλλάξει ριζικά η ζωή, η σκέψη και η άποψη ενός ανθρώπου!
Παράλληλα, η αλλαγή αυτή, συμπαρασύρει τη ζωή, τη σκέψη, την άποψη και τις ευαισθησίες και άλλων ανθρώπων, που συνήθως περιβάλλουν τον πρώτο!

Ξαφνικά, εκείνο που ποτέ δεν μας απασχόλησε, είναι το επίκεντρο της ευαισθησίας και του ανθρωπισμού μας.

Ένας άνθρωπος, περνά το κατώφλι της νέας του ζωής και βρίσκεται αντιμέτωπος μ’ εκείνο που μέχρι χθες ήταν ο ίδιος, το περιβάλλον του, η ζωή του!

Βρίσκεται μεταξύ των Ατόμων Με Ειδικές Ανάγκες!

Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές, σκληρότερη και πιο βίαιη κατάσταση δεν είναι το ίδιο το περιστατικό που σε οδήγησε εκεί, αλλά εκείνο που καλείσαι να αντιμετωπίσεις στη νέα σου ζωή, μάλιστα με παρατεταμένη, εξαιρετικά βασανιστική, επίπονη και εκνευριστικά “άδικη” επιβολή.

Πρόσφατα, μέσα από το αντικείμενο εργασίας της εταιρείας μου, καλεστήκαμε να επιθεωρήσουμε και επιβεβαιώσουμε, την εναρμόνιση του δικτύου ενός μεγάλου Ευρωπαίου κατασκευαστή αυτοκινήτων, με τα πρότυπα – προδιαγραφές που έχει θέσει το εργοστάσιο.
Όντας ένας από τους πιο ευαίσθητους -σε ανθρωπιστικά θέματα-, κατασκευαστές, μεταξύ των προτύπων – προδιαγραφών, έχει θέσει μια σειρά από θέματα που αφορούν στην διευκόλυνση εξυπηρέτησης ατόμων με δυσκολίες στην μετακίνηση, ώστε αυτή να είναι εντελώς απρόσκοπτη (όπως ακριβώς για τους υπόλοιπους πελάτες).
Η εξέταση λοιπόν των κριτηρίων αυτών, σε κάθε μία από τις μονάδες του δικτύου, ήταν -όπως απαιτείται- εκτενής, ουσιαστική και πραγματικά από τη σκοπιά του πελάτη (ΑΜΕΑ). Είχε γνώμονα την επιβεβαίωση εκπλήρωσης της κάθε μίας απαίτησης ή την εξέταση και διερεύνησης λύσεων στην κατεύθυνση της απόλυτης εξυπηρέτησης και ικανοποίησης του πελάτη. Στο σεβασμό της διαφορετικότητος και την αναγνώριση της αξιοπρέπειας.

Θα εξαντλούσα όλο το πάθος και την αφοσίωσή μου στην ποιότητα, προκειμένου να υποστηρίξω την εξαντλητική προσέγγιση της επιθεώρησης, στην ουσία του σκοπού, χωρίς ποτέ να σιγουρευτώ όμως, ότι έχουμε δώσει -ως κοινωνία-, τον καλύτερο εαυτό μας, στην προσπάθεια σεβασμού της αξιοπρέπειας των ΑΜΕΑ!
Ένα πράγμα που μαθαίνουμε επίμονα, εμείς οι άνθρωποι της ποιότητος, είναι: να επαληθεύουμε και να επικυρώνουμε το σχεδιασμό! Να σχεδιάζουμε δηλαδή πλάνα διαχείρισης καταστάσεων (περιλαμβανομένων και πλάνων διαχείρισης κρίσεων, έκτακτων περιστατικών κλπ) αλλά και σχεδιασμού νέων προϊόντων, υπηρεσιών κλπ, και να περιλαμβάνουμε στις φάσεις ανάπτυξης, εκείνες της επιβεβαίωσης ότι αυτά θα λειτουργήσουν όταν και όποτε χρειαστούν και μάλιστα σωστά!

Απευθυνόμενοι λοιπόν προς την κατασκευάστρια εταιρεία, προτείναμε: η επιθεώρησή μας να γίνει ακόμη πιο ουσιαστική.
Προτείναμε, ένα τμήμα της επιθεώρησης να διεξαχθεί από τον επιθεωρητή καθηλωμένο σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο, όπως ακριβώς θα ήταν ο πραγματικός πελάτης, και ενεργώντας σε όλες τις εξυπηρετήσεις και χώρους της μονάδας που θα χρειαζόταν να εξυπηρετηθεί (στάθμευση, σήμανση υπόδειξης, είσοδος στις εγκαταστάσεις, πρόσβαση στους χώρους υποδοχής, αναμονής, εξυπηρέτησης, WC κλπ).
Με τον τρόπο αυτό, θα είχαμε την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε ότι, πράγματι ο πελάτης ΑΜΕΑ, θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί χωρίς ποτέ να προσβληθεί η προσωπικότητα ή η αξιοπρέπειά του.

Θα λύσουμε όμως με τον τρόπο αυτό, το πρόβλημα;
Σίγουρα, θα δώσουμε μια ώθηση στην κατεύθυνση της λύσης, όμως όχι, δεν θα λύσουμε το πρόβλημα!
Για να εργαστούμε στην λύση, πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία! Πρέπει να εφαρμόσουμε αυτή τη μέθοδο, στην καθημερινή πραγματικότητα.

Πρέπει να δούμε τη ζωή, από την δική τους σκοπιά!

Θέλουμε οι άνθρωποι που θα φτιάξουν το αύριο, να έχουν ευαισθησίες ανώτερες από εκείνες που έχουμε εμείς και να ενεργήσουν με βιώματα πιο πλούσια και πολύπλευρα από εκείνα που εμείς σήμερα διαθέτουμε!

Η πρόταση, έχει ως εξής:

Εργαζόμαστε συστηματικά με τα νέα παιδιά που σήμερα βρίσκονται στα σχολεία (και αύριο θα αποτελέσουν τα στελέχη της λειτουργικής δομής της κοινωνίας μας), εξηγώντας και αναλύοντας εκτενέστερα, όλες τις παραμέτρους της ζωής και των αναγκών που επιτάσσουν οι ιδιαιτερότητες. Τους εξηγούμε τι σημαίνει πραγματικός πολιτισμός και πόσο εύκολα κάποιος άνθρωπος, μπορεί να μεταβεί από την μία κατάσταση, στην άλλη.
Παράλληλα όμως, με τη θεωρητική διδαχή, τους προσφέρουμε την δύναμη του παραδείγματος! Της εμπειρίας!

Τους ζητούμε για μία μόνο ημέρα (όχι όλοι μαζί, αλλά σίγουρα όλοι), να ζήσουν την κανονική τους ζωή, σε ένα τέτοιο αμαξίδιο!
Να ξεκινήσουν, να βιώσουν και να κλείσουν την ημέρα τους, ζώντας ακριβώς το μαρτύριο που επιβάλουμε, σ’ εκείνους τους ήρωες (σωματικούς και ψυχικούς), της αληθινής ζωής.
Να ζήσουν το δράμα της αλλαγής πορείας, λόγω δυσκολίας στην κίνηση, του τσαλακώματος της αξιοπρέπειας μέσα από τα μάτια των “συνανθρώπων” τους και της ανάγκης να ζητήσουν βοήθεια για το αυτονόητο… και μια σειρά άλλα επίπονα συναισθήματα, που μόνο με ανεξίτηλο τρόπο μπορούν να χαράξουν το μυαλό ενός παιδιού! Εκείνου που αύριο θα σχεδιάσει σχολεία, νοσοκομεία, εκκλησίες, δρόμους, εκείνου που αύριο θα σταθμεύσει το αυτοκίνητό του, θα αναμένει σε μια ουρά στην τράπεζα και θα κάνει όλα όσα για μας είναι αυτονόητα.

Ας αρχίσουμε λοιπόν με τα αυτονόητα!

Κωνσταντίνος Μητρόπαπας