ΑΣ ΕΣΤΙΑΣΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΑΙΤΙΕΣ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ!

Αντί ν’ αλλάξουμε το αύριο των παιδιών μας, ας αλλάξουμε τα ίδια τα παιδιά μας, ώστε να συνθέσουν μόνα τους το δικό τους αύριο!

Αν υποθέσει κανείς ότι οι πνευματικοί μας ταγοί, οι ηγέτες του έθνους και ρυθμιστές των πραγμάτων, έχουν ηθική και αγαθή πρόθεση να διαχειριστούν και να λύσουν τις παθογένειες της Ελληνικής πραγματικότητος, διαθέτουν όλα τα εφόδια (ακαδημαϊκές γνώσεις και εμπειρία διαχείρισης) για να το κάνουν αυτό επιτυχώς και τέλος έχουν την απαραίτητη παρακίνηση, ζήλο, πάθος, ομαδικότητα, αυταπάρνηση, προσήλωση και έμπρακτη συμπαράσταση όλων εμάς των υπολοίπων… τότε, ας απομονώσουμε και εξετάσουμε μόνο, την κατεύθυνση των προσπαθειών!

Με λύπη μου διαπιστώνω καθημερινά, ότι επιβεβαιώνοντας περίτρανα τον νόμο της αδράνειας των σωμάτων, συμπαρασυρόμαστε ολοένα και περισσότερο, σε ένα ταξίδι ύφεσης αξιών και ηθικής και η μόνη προσπάθεια που γίνεται, κοιτάζει τα συμπτώματα και όχι την αιτία. Σ’ ένα ταξίδι δηλαδή, που απομακρύνεται με γεωμετρική πρόοδο από την πραγματική λύση.

Ακούω με λύπη, όλους να “ζητούν” και να “σχεδιάζουν”, ενέργειες αποκατάστασης των κεκτημένων που η κρίση μας στέρησε.
Είναι κρίση, αυτό που ζει η Ελλάδα σήμερα (2012);
Θέλουμε αλήθεια να ξαναγυρίσουμε στην προηγούμενη κατάσταση;
Ήταν κάτι ιδανικό και κάποιος/οι μας το στέρησε/αν βίαια;
Δεν ήμασταν όλοι εμείς που μέσα μας βράζαμε, εξετάζοντας και ζώντας καθημερινά ένα σύστημα αξιών, ιδεών, λειτουργίας, έμπνευσης … κατεστραμμένο ολοσχερώς;

Δεν είναι κρίση.
Ακαδημαϊκά, μαθαίνει κανείς, ότι κρίση είναι μια κατάσταση, στην οποία όταν περιέλθει μία σχέση, μια φιλία, μια οικογένεια, μια επιχείρηση, μια οικονομία, ένα κράτος κλπ, απαιτούνται σχέδιο και μεθοδική δράση για την ανάκτηση της πρότερης κατάστασης!
Οφείλει να είναι μετασχηματισμός! Να αποτελέσει μια ευκαιρία, να παρατηρήσουμε με ξεκάθαρο μάτι, τι κάναμε λάθος και να το αλλάξουμε!

Η άποψη ενός ανθρώπου, που καθημερινά μοιράζεται ιδέες, γνώσεις, τεχνικές, εργαλεία και εμπειρία για την οργάνωση επιχειρήσεων, δεν θα μπορούσε παρά να είναι “τεχνοκρατική”! Ένας χαρακτηρισμός που συνηθίζουν να προσάπτουν, εκείνοι που διαρκώς συσκέπτονται, αλλά ποτέ -όπως αποδεικνύεται καθημερινά- δεν σκέπτονται! Εκείνοι που συνήθως ανακοινώνουν περιχαρείς πλάνα και είτε αυτά δεν εφαρμόζονται είτε δεν βρίσκουν στόχο ποτέ!
Επικαλούμενοι την απλή λογική, θα μπορούσαμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι: μαγική συνταγή δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως… συνταγή!
Η απλή λογική λοιπόν επιτάσσει: κοιτάζεις το σήμερα… κοιτάζεις και στο μέλλον! Η απλή λογική, είναι κάτι που λείπει από το σκηνικό που ζούμε, τουλάχιστον κατά το ήμισυ, γιατί κανείς σήμερα δεν κοιτάζει στο μέλλον!
Ακούω, διαβάζω, παρατηρώ σχέδια και λύσεις αλλά αναλύοντάς τα κάποιος, βρίσκει ορίζοντα τόσο κοντόφθαλμο που τα χάνει!
Στερείται άραγε η χώρα μας, μυαλών με όραμα και μέθοδο; Καθημερινά αποδεικνύεται το αντίθετο!

Να λοιπόν τι θα έκανε οποιοδήποτε “Manager”, αναλάμβανε να διαχειριστεί το θέμα, με σκοπό να το λύσει:

Βήμα 1

^{Αποτύπωση της υφιστάμενης κατάστασης.
Τι έχουμε μπροστά μας σήμερα! Ψύχραιμη προσέγγιση και ξεγύμνωμα της κατάστασης ώστε να επιπλεύσουν διακριτά, οι εστίες βελτίωσης (προβλήματα: όπως συνηθίζεται να αναφέρονται) αλλά και οι πραγματικές αιτίες αυτών.}

Βήμα 2

^{Συλλογή και ανάλυση Best practices – νομοθετικό πλαίσιο.
Τι κάνουν οι καλύτεροι! Τι διαφορές υπάρχουν που επηρεάζουν την εφαρμογή, τι αποτελέσματα δημιουργούν.
Ποιο πλαίσιο περιορίζει τη δράση.}

Βήμα 3

^{Σύνθεση και απόφαση κοινού οράματος.
Που θέλουμε να φτάσουμε! Στοχοποίηση αποτελέσματος.}

Βήμα 4

^{Εκπόνηση πλάνου διαχείρισης ενεργειών.
Καταγραφή όλων των απαιτούμενων ενεργειών και ρεαλιστικό χρονοδιάγραμμα υλοποίησης, με παράλληλη ανάθεση υπευθυνοτήτων για κάθε μία από αυτές.
Επίσης, χρονοδιάγραμμα και υπεύθυνος follow up ελέγχου υλοποίησης.}

Βήμα 5

^{Διάχυση, επικοινωνία και παρακίνηση – έμπνευση.
Φροντίδα ώστε το πλάνο και οι στόχοι, να γίνουν κατανοητά από όλους τους εμπλεκόμενους. Ορισμός και επικοινωνία κινήτρων και αντικινήτρων}

Βήμα 6

^{Συνεχής παρακολούθηση (monitoring) εφαρμογής
Βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα πλάνα που αναλύουν τους μακροπρόθεσμους στόχους σε βήματα.
Παρακολούθηση, και διόρθωση}

Βήμα 7

^{Ανταλλαγή εμπειριών – ανάλυση λαθών
Συχνές συναντήσεις εμπλεκομένων για ανταλλαγή απόψεων και αποτελεσμάτων και “μαθαίνουμε από τα λάθη μας”!
“Fail fast – fail smart”!}

Βήμα 8

^{Ανασύνταξη
Επανασχεδιασμός δράσης}

Η ουσιαστική αλλαγή σήμερα, δεν είναι δυνατόν να ολοκληρωθεί σε 1, 2 ή 5 έτη.
Ασφαλώς απαιτείται σχέδιο άμεσων ενεργειών (σήμερα έως 1 έτος), επίσης μεσοπρόθεσμο σχέδιο (1 – 5 έτη), αλλά κυρίως μακροπρόθεσμο πλάνο για το μέλλον (πλέον των 10 – 15 ετών)!
Μακροπρόθεσμο πλάνο δυστυχώς, δεν είχε ποτέ η Ελλάδα.

Πιο πρακτικά, σκεφτείτε την παρακάτω πρόταση:

Ζητούμενο είναι, η Ελλάδα του 2030!
Που βρίσκονται σήμερα, εκείνοι που θα ορίζουν και θα διαχειρίζονται τα πράγματα στην Ελλάδα του 2030; Μα που αλλού, στα σχολεία. Τα δημοτικά και τα γυμνάσια.

– Συγκεντρώνουμε εκείνα τα χαρακτηριστικά της σημερινής κοινωνίας, που επιθυμούμε ν’ αλλάξουμε
– Ειδικοί επιστήμονες (διαθέτουμε πληθώρα τέτοιων, που συνήθως διαπρέπουν στο εξωτερικό), τα αναλύουν σε ερεθίσματα που πρέπει να δίνονται και άλλα που πρέπει να αποφεύγονται.
– Συντάσσεται ένα ενιαίο πλάνο διαχείρισης, με ρόλους, ευθύνες, αρμοδιότητες
– Σχεδιάζονται βιωματικά μαθήματα, ασκήσεις, παιχνίδια ομαδικά και ατομικά, δράσεις και μια σειρά άλλων ενεργειών για το επίπεδο των παιδιών στα οποία θα απευθυνθούν
– Σχεδιάζουμε και δρομολογούμε την εκπαίδευση των εκπαιδευτών (δασκάλων, καθηγητών) και την μέθοδο έμπνευσης και παρακίνησης
– Σχεδιάζουμε και δρομολογούμε την επικοινωνία με το σήμερα (τους γονείς των παιδιών) και την διαχείριση των αντιστάσεων που θα συναντήσει το εγχείρημα, σ’ εμάς τους ίδιους (οι οποίοι αποτελούμε το παλιό, που θέλουμε να αλλάξουμε)
– Ξυπνάμε και δραστηριοποιούμαστε
Υπάρχουν πολλά σκαλοπάτια σ’ αυτό το εγχείρημα, και αδύνατο να περιγραφούν σε μια πρόταση.

Η πρόταση όμως… είναι εδώ!

Ένα παιδί που έμαθε να παίζει, να ανταγωνίζεται, να κερδίζει ή χάνει, να διεκδικεί, να οργανώνει, να σχεδιάζει και σε όλα αυτά να ενεργεί με ηθική, κοινωνική υπευθυνότητα και αξίες, θα είναι αύριο ένας διευθυντής ή εργαζόμενος μιας επιχείρησης, θα είναι ένας πολιτικός, ένας δημοσιογράφος, ένας κατασκευαστής, ένας βιομήχανος, ένας εφοπλιστής, ένας πατέρας, ένας φίλος, ένας σύζυγος, που θα βάλουν τις δικές τους βάσεις, με σταθερές που για την δική μας κοινωνία είναι όραμα, σ’ εκείνη την κοινωνία όμως, θα είναι κοινός τόπος!

Αυτό, είναι η μέγιστη προσφορά για τα παιδιά μας και το αύριό τους!

Κωνσταντίνος Μητρόπαπας